Eén lach en veel tranen bij uitvaart Marieke Vervoort, zelfs bij begrafenisondernemer
“Zie mij hier staan. Met tranen in mijn ogen. Dat is nog nooit gebeurd.” Begrafenisondernemer Maarten Stulens schrok van zichzelf. Drie jaar lang heeft hij met Marieke Vervoort haar uitvaart voorbereid. “Vandaag is helemaal gelopen zoals ze het had gewild. Alleen mijn tranen stonden niet in het scenario.”
Niet in een kerk. Niet in een crematorium. Maar in een feestzaal, vond de uitvaart plaats. In Hof Te Rhode in Diest. Vlak voor aanvang deelde de zaaluitbater kaartjes uit met de vraag Waarom een uitvaartplechtigheid op een feestlocatie? Op de volgende regel antwoordde rolstoelatlete Marieke Vervoort zelf: “Omdat ik in deze zaal zoveel leuke momenten beleefde, was het mijn wens hier afscheid te nemen van iedereen die me lief was.”
Het zou een uitvaart in intieme kring worden. Met driehonderd aanwezigen werd dat een rekbaar begrip. Maar zo was Marieke: grenzen verleggen. Dat deed ze ook met haar kist: een rode. “Die kleur heeft ze zelf gekozen op mijn kleurenkaart”, verklapte begrafenisondernemer Maarten Stulens. “Marieke zocht een kleur die dichtst bij het rood van Marco Borsato ligt, zoals hij het bezingt in Rood, het liedje dat haar er op lastige momenten altijd doorsleurde. Ral 3020, bleek het juiste rood.”
Al drie jaar geleden belde Marieke de begrafenisondernemer. Ze had gelezen dat zijn bedrijf Papillon tijdens een uitvaartdienst vlinders laat ontsnappen uit een bloementuil. Marieke wilde dat ook. De volgende jaren hebben de twee zesmaal samengezeten om de uitvaart te bespreken. “We zijn zelfs een keer samen gaan eten. Wie doet dat nu, gaan eten met zijn begrafenisondernemer? Marieke dus.”
Tekentalent
Het werd een lange dienst. Twee uur. Met woord en muziek mooi in evenwicht. Stan Van Samang zong toepasselijk Een ster. Vrienden van de revalidatie, Mariekes sportieve meter en een voorgangster spraken over Mariekes vrolijke kindertijd waarin ze het haar van haar Barbiepoppen kort knipte, zwom, tenniste, tekende en tegen haar moeder zei: “Dat tekentalent heb jij van mij geërfd.”
Maar dan kreeg Marieke pijn aan de voeten, daarna aan haar benen, dan kroop de pijn over heel haar lijf. “We dachten: het is van voorbijgaande aard”, zei haar vader “maar het bleek veel ernstiger.” Vader Jos merkte op dat een kind dat zijn ouders verliest een wees wordt. Een man die zijn vrouw verliest wordt weduwnaar. Maar een vader, een ouder die zijn kind verliest, daarvoor bestaat geen naam. Dan stokte hij even en prevelde: “Ik hoop dat we toch een klein beetje van de moed van Marieke in onszelf terugvinden om hier over te geraken.”
Dat sneed diep. In de zaal rolden de tranen ongegeneerd. Ook Groen-voorzitster Meyrem Almaci hield ze niet tegen. “Ik heb Marieke heel vaak bezocht”, zei ze achteraf. “Ooit belde ik haar op om haar te vragen als spreekster. Ik deed dat telefoontje terwijl ik met mijn kinderen in een grootwarenhuis was. Toch heb ik toen een uur en een kwartier met Marieke aan de lijn gehangen. We werden instant vriendinnen. Ze is te snel gegaan.”
Hoe passend zong Guy Swinnen van The Scabs “I”m running out of time” in het liedje Time. Marieke leefde zo hard omdat ze wist dat haar zandloper maar half gevuld was. Dat hoorde je ook in de speeches van de oude en nieuwe burgemeester van Diest.
Die van de aap en de leeuwin
Maar toen was het genoeg geweest met de ernst. Dan was het tijd voor Tom Waes. In zijn videoboodschap vertelde hij hoe Marieke hem had gepord om op haar uitvaart die grap van de aap en de leeuwin te vertellen. Een goeie, maar ook een vuile mop. De hele zaal lachte luid.
Twee mensen lachten niet: Pola Rapaport en Wolfgang Held. Een Amerikaans koppel dat Marieke al twee jaar volgt met een camera. Ze verwachten volgend jaar al de documentaire Marieke, death and the racer uit te brengen. Nee, Marieke is niet echt weg.
Bron: GVA